علی اکبر شیدا

علی اکبر بیات شیرازی ملقب به (مسرور علی شاه)فرزند شاه ولی مردی شاعر،خوشنویس و موسیقیدان بود که در شیراز متولد شده و در خانقاه صفی علیشاه در تهران در گذشت.در مسلک درویشی طریقه نعمت اللهی اختیار کرده بود و در حلقه مریدان صفا علی ظهیرالدوله از مرحوم صفی علیشاه پیروی می کرد.علی اکبر شیدا یگانه شاعر تصنیف سازی است که قبل از عارف قزوینی می زیسته و عارف هم او را بر خود مقدم دانسته و در واقع شیدا راه گشا و راهنمای عارف در تصنیف سازی بود و به عبارتی تاریخ تصنیف سازی و ترانه سرائی در ایران با شیدا آغاز می شود.چه تصنیفهای پیش از او،هرگز شکل تصنیفهای او را نداشته و با شعر و موسیقی تا این حد همگام نبوده است.او مختصر سه تاری میزد و خط نستعلیق را هم خوش مینوشت و آهنگها و اشعارش بسیار مطلوب و دلنشین است و تصنیفهائی که ساخته،پس از گذشت زمان هنوز جزو آثار دلنشین و جاودانه موسیقی ایران به شمار می آیند.علاقه و اعتقاد او به طریقت درویشی و خانقاه به حدی بود که تصنیفی زیبا در مایه سه گاه به نام «مولود نبی»ساخت و یکی از بهترین آثار هنری او به شمار می رود.برخی ترانه های او داستانی دارد و در وصف معشوقی سروده است.از مشهورترین تصنیفهای او (ای ساقیا)در ابوعطا و(چشم بی سرمه) در شور و (دوش دوش ) در افشاری است.شيدا در سال ۱۲۵۹ در شيراز متولد و درسال ۱۳۲۴ هجري قمري در گذشت.شيدا بیش از ۶۰ اثر دارد كه با همكاري اركستر گلها و گروه شيدا و به خوانندگاني چون مرضيه الهه نادر گلچين پريسا سيمابينا سيمامافيها پوران و...اجرا و بازخواني شده است.يكي از اولين ترانه شيدا ترانه مكن اي دوست مكن در دستگاه سه گاه ميباشد اين اجرا توسط بانو مرضيه صورت گرفته است.